zaterdag 22 oktober 2022

UITVERKOCHT > ‘Een Film Over Straatfotografie’ bij Huis de Pinto

Ter herdenking en als eerbetoon aan Theo Niekus wordt op zaterdag 22 oktober de film ‘Een film over straatfotografie’ door Mathijs van Oosterhoudt en Wilbert Eerland in Huis De Pinto in Amsterdam vertoond.

In de film komen naast Theo, Kors van Bennekom, Hans Eijkelboom, Carel van Hees en Reinier Gerritsen voor.

Korte introductie van Mathijs van Oosterhoudt (filmmaker & photo-editor bij het Nederlands Fotomuseum) en Jocelyne Moreau (partner /veduwe Theo Niekus).

Theo Niekus bij Huis de Pinto www.huisdepinto.nl

Een fragment van de film is te zien op de website van de stichting bij ‘over theo

maandag 29 augustus 2022

De erfenis van Theo Niekus

De erfenis van Theo Niekus door Walter van Teeffelen

Theo Niekus was een bekende Amsterdamse straatfotograaf. Hij schoot zijn foto’s in het gebied tussen Centraal Station en de Dam. Met name de stoep voor het Victoria Hotel, op de hoek van het Damrak en de Prins Hendrikkade was een geliefde plek voor Theo Niekus.

Niekus wilde dat zijn werk na zijn dood een inspiratie zou vormen voor toekomstige straatfotografen. Zijn fotoarchief zou in beheer van een stichting komen en zijn huis in Schellingwoude moest een gast-atelier worden waar talentvolle fotografen in rust konden werken. Daarvoor had hij een testament opgesteld.

Het hele artikel is te lezen op de website van www.ifthenisnow.eu/nl

Foto: Bas Vroege (Paradox)

zaterdag 28 mei 2022

Posterpraat

Posterpraat 'Theo draait zich om in zijn Urn' door Jan Pieter Ekker

Straatfotograaf Theo Niekus overleed in 2019 op 63-jarige leeftijd aan een hartstilstand. Zijn werk liet hij na aan zijn levenspartner, fotograaf Jocelyne Moreau. Zij stelt dat hij hun huis aan de Schellingwouderijkdijk wilde openstellen voor een artist in residence, om nieuwe generaties straatfotografen te helpen. Maar Niekus stief twee weken voordat hij zijn handtekening onder zijn testament kon zetten-en de erfweterkent geen ongehuwde partners. Met postertjes vraagt Moreau aandacht voor een petitie waarmee ze daar verandering in wil brengen. De petitie van Moreau is te vinden op ookzondertestament.petities.nl

De publicatie is als PDF te downloaden bij over Theo.

donderdag 5 mei 2022

THEO NIEKUS IS NIET TE STOPPEN

Met klassieke compositie in fotografie heb ik altijd moeite gehad. Niet dat ik het niet kon, het is makkelijk aan te leren. Dat zou de reden kunnen zijn dat het zo populair onder mensen die zeggen dat ze van fotografie houden. Maar voor mij is compositie saus over een realiteit die veel chaotischer is dan we onszelf durven toe te geven.

Ook al wil je ervan af, compositie is moeilijk los te laten, je komt in een ruimte zonder houvast. Hoe vaak ik het ook geprobeerd heb, het is me nooit echt gelukt. Theo wel. Hij is daar wereldwijd uniek in. Hij komt zelfs dichterbij de chaos dan Garry Winogrand, de Amerikaanse fotograaf die ik zo hoog heb zitten omdat hij vrij van vorm kan kijken. En nog hoger zit Theo.

Toch, als ik door de verzameling #Reports blader die hij in eigen beheer heeft uitgegeven, begint op den duur het gebrek aan vorm pijn aan mijn ogen te doen. Zo ruw, zo onverschrokken kijkt hij. Niet echt pijn, het is meer onrust, je landt niet, er komt geen oplossing, er blijft iets knagen. Dat compositie ook maar een maniertje is dat weinig oplost, merk je als je in een nummer van #Report onverwacht op een foto stuit die wel iets van compositie heeft. Voor Theo’s doen dan. Na al die foto’s vol onrust, voelt het nu opeens of je een hap van een zoutloze boterham neemt. Dan besef je pas hoe gepeperd zijn andere niet-gecomponeerde foto’s zijn. Gepeperd en vrij.

Ik heb alle #Reports, ik heb ze allemaal doorgekeken, het zijn hoogstens tien foto’s die iets van compositie hebben. Die laat hij er gewoon tussen staan, zo vrij is ie ook wel weer. Er is eigenlijk maar één regel, overal in # Report waar papier is, moet inkt zijn, moet foto zijn. De meeste foto’s heeft hij staand gemaakt, hij zet ze op een dubbele pagina naadloos tegen elkaar, vaak lijkt het of ze in elkaar overlopen. Heb je een liggende foto, dan is de dubbele middenpagina daar ideaal voor. Daar heb je geen onhebbelijke naad in het midden, alleen twee nietjes. Toch laat Theo zich daar niets aan gelegen liggen. Op de middenpagina zet hij gerust twee staande foto’s naast elkaar, om een liggende foto op de volgende spread te zetten, met een naad in het midden.

Hij is niet te stoppen.

Hans Aarsman (fotograaf, columnist, theatermaker en fotodetective)

Foto staat in Report #1

vrijdag 8 april 2022

Ongrijpbare vluchtigheid

De opstelling op deze foto doet denken aan een popgroep achterop een platenhoes. Maar wij waren vier net afgestudeerde studenten aan de MTS voor Fotografie in Den Haag, die hun werk konden exposeren bij ARS Expositiecentrum in Leiden. Op vrijdag 15 oktober 1976 stond hij boven een recensie in het Leidsch Dagblad. Theo hangt links tegen een blok, Volkskrant fotograaf Harry Cock zit wijdbeens naast hem, de latere beeldend kunstenaar Koen de Keyzer zit rechts. Ik ben de tweede van rechts.

Theo zou op tien dagen na nog drieënveertig jaar op aarde rondlopen, op 5 oktober 2019 overleed hij plotseling. Destijds heette hij nog Theodoor en liet op deze tentoonstelling als enige foto’s zien in kleur, zo lees ik terug in het artikel. Contrasten tussen asfalt en gras, zonder daarbij in clichés te vervallen, schrijft Ton van Brussel. Ik ben de enige fotograaf die foto’s maakte waar mensen op stonden. Dat zou Theo ruimschoots inhalen.
Hield Theo van mensen? Dat is niet het eerste waar ik aan denk wanneer ik zijn foto’s bekijk. Fotografie kan een gordijn opzij trekken, dat is wat ik Theo de hele dag zie doen wanneer ik zijn foto’s bekijk. Dat werkt soms genadeloos, maar het kan ook ontroerend zijn. En soms is het ook plat.

Theo keek niet van een afstand naar mensen, hij liep er tussenin. Zijn foto’s laten vrij precies zien wat je ervaart wanneer je over het Rokin loopt. Het is die vluchtigheid waarmee wij bij het passeren elkaar vanuit een ooghoek opnemen. Diezelfde vluchtigheid die Breitner in foto’s of Isaak Israëls in schetsen op straat vast hebben gelegd. Dat zeg ik niet om fotografie met schilderkunst te vergelijken, maar om te benadrukken dat je verslaafd kunt raken aan het ongrijpbare proberen te grijpen met een korte sluitertijd.
Ik denk dat hij verslaafd was aan dat iedere keer weer opnieuw tevoorschijn toveren van vluchtig beeld. Aan dat mysterie waarbij het kortste wat er bestaat complementair wordt aan het langste. In ons spraakgebruik is fotograferen niet toevallig synoniem met vereeuwigen, in de Engelse taal spreken ze zelfs over to immortalize. Het onbegrijpelijke van oneindigheid en dood is nooit ver weg op foto’s, wanneer je daar gevoelig voor bent.

Theo deelde zijn beelden in, rubriceerde ze en bracht er ordening in aan. Dat in laatjes stoppen, was dat behoefte aan zoeken naar betekenis? Het benadrukt het banale, dat vond ik jammer. Toch deed hij het niet om ons een spiegel voor te houden of te oordelen. Zijn drijfveer had iets raadselachtigs, dat komt wel vaker voor bij kunstenaars.
Wat Theo heeft gedaan is pontificaal de alom aanwezige medemens in het overprikkelde straatbeeld van zijn eigen tijd fotograferen. Beschrijvend, nieuwsgierig en dynamisch; zonder daarbij enige onderscheid te maken. Hij heeft iets gedaan wat niemand op die manier zou doen. De grote verdienste van Theo is dat hij het mysterie van fotografie in combinatie met haar beschrijvende kracht op een geheel eigen manier heeft weten te benutten.

Zijn beeldtaal heeft iets willekeurigs, maar juist dat terloopse luistert nauw. Theo was precies in het selecteren van beeld, in het maken van keuzes. Veel was niet goed genoeg en kon weg. Door zijn eigenzinnige manier van werken laat hij een bijzonder archief aan ons na, dat op een professionele manier ondergebracht moet worden. Dat dit alleen maar geld kost is duidelijk, fotografie instellingen hebben letterlijk hun handen vol aan allerlei archieven van fotografen die worden aangeboden. Er moeten keuzes worden gemaakt, logisch. Maar laten we dit archief ergens goed opbergen. Het zijn in de regel vaak onbedoelde en toevallig mee gefotografeerde details die foto’s na verloop van tijd extra betekenis geven. Details die meestal niets met het onderwerp te maken hebben. Kijk maar naar foto’s van jezelf waar je als kind op staat. Dit zal met de foto’s van Theo Niekus niet anders zijn. Hoe mooi zou het zijn om ze ook over vijfentwintig jaar nog eens goed te kunnen bekijken.

Hans van der Meer
(fotograaf en studiegenoot van Theo Niekus aan MTS voor Fotografie in Den Haag)

donderdag 10 februari 2022

Advocaat mr A.M. (Mathijs) Verbrugge is druk bezig de procesdossiers voor het Gerechtshof voorbereiden

Advocaat mr. A.M. (Mathijs) Verbrugge is druk bezig de procesdossiers voor het Gerechtshof voorbereiden voor het ‘ingestelde incident tot schorsing van de tenuitvoerlegging van het eindvonnis van 11 augustus 2021’ (met andere woorden: vraag om acties tot dwangsommen innen bevriezen tot de uitslag van het hoger beroep).

Wat een pak papier! (16 kg bij elkaar!!)

De zitting is gepland op 1 september 2022 om 9:30 bij het Gerechtshof aan het IJ.

woensdag 5 januari 2022

EenVandaag: 'Steeds meer mensen willen familie onterven, notarissen willen daarom aanpassing van erfrecht'.

Familie staat voor sommigen op nummer één, maar voor anderen absoluut niet. Notarissen merken al jaren dat familiebanden losser worden en vinden daarom dat het erfrecht daarop aangepast moet worden.

De uitzending van EenVandaag van Esther Eijkelenboom kijk je terug op de website van EenVandaag via deze link.