Ook al wil je ervan af, compositie is moeilijk los te laten, je komt in een ruimte zonder houvast. Hoe vaak ik het ook geprobeerd heb, het is me nooit echt gelukt. Theo wel. Hij is daar wereldwijd uniek in. Hij komt zelfs dichterbij de chaos dan Garry Winogrand, de Amerikaanse fotograaf die ik zo hoog heb zitten omdat hij vrij van vorm kan kijken. En nog hoger zit Theo.
Toch, als ik door de verzameling #Reports blader die hij in eigen beheer heeft uitgegeven, begint op den duur het gebrek aan vorm pijn aan mijn ogen te doen. Zo ruw, zo onverschrokken kijkt hij. Niet echt pijn, het is meer onrust, je landt niet, er komt geen oplossing, er blijft iets knagen. Dat compositie ook maar een maniertje is dat weinig oplost, merk je als je in een nummer van #Report onverwacht op een foto stuit die wel iets van compositie heeft. Voor Theo’s doen dan. Na al die foto’s vol onrust, voelt het nu opeens of je een hap van een zoutloze boterham neemt. Dan besef je pas hoe gepeperd zijn andere niet-gecomponeerde foto’s zijn. Gepeperd en vrij.
Ik heb alle #Reports, ik heb ze allemaal doorgekeken, het zijn hoogstens tien foto’s die iets van compositie hebben. Die laat hij er gewoon tussen staan, zo vrij is ie ook wel weer. Er is eigenlijk maar één regel, overal in # Report waar papier is, moet inkt zijn, moet foto zijn. De meeste foto’s heeft hij staand gemaakt, hij zet ze op een dubbele pagina naadloos tegen elkaar, vaak lijkt het of ze in elkaar overlopen. Heb je een liggende foto, dan is de dubbele middenpagina daar ideaal voor. Daar heb je geen onhebbelijke naad in het midden, alleen twee nietjes. Toch laat Theo zich daar niets aan gelegen liggen. Op de middenpagina zet hij gerust twee staande foto’s naast elkaar, om een liggende foto op de volgende spread te zetten, met een naad in het midden.
Hij is niet te stoppen.
Hans Aarsman (fotograaf, columnist, theatermaker en fotodetective)
Foto staat in Report #1
Die naadloos tegen elkaar staande beelden zijn als paar nog sterker, ze versterken elkaar.
BeantwoordenVerwijderen