Foto: Daphne van Duivenboden
donderdag 5 november 2020
Documentairemaker Denise Janzee filmt de eerste reacties na de zitting (Gerechtshof Amsterdam)
Foto: Daphne van Duivenboden
Zaaknummer: 200.281.411/01 / Gerechtshof Amsterdam
Theo is vandaag precies 13 maanden geleden plotseling gestorven. Al bijna 400 dagen word ik s‘ochtends wakker met steeds opnieuw het besef dat hij er niet meer is.
Sinds de eerste minuut sta ik ook in een toestand van extreme alertheid dat rouwen in de weg staat. Ik voel de dreiging van de familie Niekus die mijn leven verder dreigt te ontmantelen.
De familie lijkt tot alles bereid om het eigen financieel gewin. Ze is zelfs bereid zogenaamd ‘bewijzen’ te verzinnen dat Theo mogelijk zich zou gaan bedenken over zijn testament. De familie Niekus beweert dat onze reis naar Albanië bedoeld was als een beproeving in onze relatie.
Daar wil ik het volgende over zeggen:
Theo was gevraagd als jurylid bij een filmfestival in Albanië. Hij wilde me graag meenemen en had mij bij de organisatie als mede-jurylid naar voren gedragen. We verheugden ons erg op deze reis.
De familie beweert dat ik en dierbare vriendin Daphne, die de dagen voor de uitvaart, dag en nacht voor me klaar stond, steeds zouden hebben gezegd de dagen na het overlijden van Theo en de dag van de uitvaart dat de reis naar Albanië een ‘test-case’ zou zijn. Dit woord is mij totaal vreemd. Deze bewoording zou ik nooit in mijn mond nemen.
De waarheid is dat ik de dagen na zijn overlijden veel te veel in een shock was om überhaupt aan Albanië te denken.
De waarheid is ook dat ik teveel bezig was van alles te regelen voor de uitvaart: Theo aankleden en elke dag bezoeken bij het mortuarium, uitnodigingen sturen voor de uitvaart, voor de aankleding en de catering in de kerk zorgen, tot diep in de nacht muziek zoeken voor de uitvaart, tientallen telefoons opnemen met mensen huilend aan de telefoon, interviews voor de krant en mijn eigen toespraak schrijven…. Ik had geen tijd om aan Albanië te denken en laat staan erover te reflecteren hoe het had kunnen zijn.
Onze relatie was zeker heel intens en soms ook ver van harmonieus, maar die heeft ook een versnelling in onze eigen ontwikkeling teweeggebracht. Er was ook sprake van diepe liefde tussen ons. Een gevoel thuis te zijn bij elkaar.
Theo was anderhalf jaar voor zijn overlijden stap voor stap een testament bij een notaris bezig vorm te geven waarin hij het huis na mijn overlijden na zou laten aan een Stichting die hem in het verleden veel gesteund heeft. Helaas stierf Theo voordat hij de laatste hand op zijn testament zou zetten.
De wetgeving rondom testamenten lijkt tot nu toe heel rigide toegepast te zijn. Er lijkt alleen getoetst te worden aan de hand van de aanwezigheid of ontbreken van een handtekening en weinig te worden gekeken naar de omstandigheden en geschiedenis van de betrokkenen.
Ik ben inmiddels een bodemprocedure gestart waarin ik laat zien welke gedachtegoed en plannen Theo had ten opzichte van zijn werk en zijn nalatenschap.
Ik hoop dat deze uitganspunten meegenomen kunnen worden in een besluit dat ten goede komt van het behoud van Theo’s werk en van alle betrokkenen. Het wettelijke gesloten stelsel van de uiterste wil lijkt simpelweg in deze situatie niet het juiste te zijn en geen recht te doen aan alle betrokkenen.
Theo was een pionier en een visionaire. Ik hoop dat zijn geest in deze zaak ook voortleeft en besloten kan worden ten gunste van hem en voor zijn droom.
Jocelyne Moreau (partner/weduwe Theo Niekus – fotograaf/filmmaker)
Sinds de eerste minuut sta ik ook in een toestand van extreme alertheid dat rouwen in de weg staat. Ik voel de dreiging van de familie Niekus die mijn leven verder dreigt te ontmantelen.
De familie lijkt tot alles bereid om het eigen financieel gewin. Ze is zelfs bereid zogenaamd ‘bewijzen’ te verzinnen dat Theo mogelijk zich zou gaan bedenken over zijn testament. De familie Niekus beweert dat onze reis naar Albanië bedoeld was als een beproeving in onze relatie.
Daar wil ik het volgende over zeggen:
Theo was gevraagd als jurylid bij een filmfestival in Albanië. Hij wilde me graag meenemen en had mij bij de organisatie als mede-jurylid naar voren gedragen. We verheugden ons erg op deze reis.
De familie beweert dat ik en dierbare vriendin Daphne, die de dagen voor de uitvaart, dag en nacht voor me klaar stond, steeds zouden hebben gezegd de dagen na het overlijden van Theo en de dag van de uitvaart dat de reis naar Albanië een ‘test-case’ zou zijn. Dit woord is mij totaal vreemd. Deze bewoording zou ik nooit in mijn mond nemen.
De waarheid is dat ik de dagen na zijn overlijden veel te veel in een shock was om überhaupt aan Albanië te denken.
De waarheid is ook dat ik teveel bezig was van alles te regelen voor de uitvaart: Theo aankleden en elke dag bezoeken bij het mortuarium, uitnodigingen sturen voor de uitvaart, voor de aankleding en de catering in de kerk zorgen, tot diep in de nacht muziek zoeken voor de uitvaart, tientallen telefoons opnemen met mensen huilend aan de telefoon, interviews voor de krant en mijn eigen toespraak schrijven…. Ik had geen tijd om aan Albanië te denken en laat staan erover te reflecteren hoe het had kunnen zijn.
Onze relatie was zeker heel intens en soms ook ver van harmonieus, maar die heeft ook een versnelling in onze eigen ontwikkeling teweeggebracht. Er was ook sprake van diepe liefde tussen ons. Een gevoel thuis te zijn bij elkaar.
Theo was anderhalf jaar voor zijn overlijden stap voor stap een testament bij een notaris bezig vorm te geven waarin hij het huis na mijn overlijden na zou laten aan een Stichting die hem in het verleden veel gesteund heeft. Helaas stierf Theo voordat hij de laatste hand op zijn testament zou zetten.
De wetgeving rondom testamenten lijkt tot nu toe heel rigide toegepast te zijn. Er lijkt alleen getoetst te worden aan de hand van de aanwezigheid of ontbreken van een handtekening en weinig te worden gekeken naar de omstandigheden en geschiedenis van de betrokkenen.
Ik ben inmiddels een bodemprocedure gestart waarin ik laat zien welke gedachtegoed en plannen Theo had ten opzichte van zijn werk en zijn nalatenschap.
Ik hoop dat deze uitganspunten meegenomen kunnen worden in een besluit dat ten goede komt van het behoud van Theo’s werk en van alle betrokkenen. Het wettelijke gesloten stelsel van de uiterste wil lijkt simpelweg in deze situatie niet het juiste te zijn en geen recht te doen aan alle betrokkenen.
Theo was een pionier en een visionaire. Ik hoop dat zijn geest in deze zaak ook voortleeft en besloten kan worden ten gunste van hem en voor zijn droom.
Jocelyne Moreau (partner/weduwe Theo Niekus – fotograaf/filmmaker)
maandag 5 oktober 2020
Herdenking sterfdag Theo Niekus op de hoek Damrak / PrinsHendrikkade
Op 5 oktober 2020 werd de sterfdag van Theo Niekus herdacht door een aantal van zijn trouwe vrienden en zijn partner/veduwe. De Gemeente Amsterdam had toestemming gegeven om zijn naam in een bestaande stoeptegel provisorisch te graveren op de plek wat zijn werkterrein was: de hoek Damrak / PrinsHendrikkade.
Foto's: Daphne van Duivenboden
vrijdag 5 juni 2020
Documentairemaker Denise Janzee interviewt advocaat mr A.M. Verbrugge na afloop van de kort geding zitting bij de Rechtbank van Amsterdam
Denise Janzee is aan een documentaire over kunstenaars nalatenschappen begonnen en over het vaak tijdrovend en langdurig traject dat erfgenamen moeten afleggen om het werk veilig te stellen van een overleden geliefde, ouder, zus of broer. Denize Janzee is geïnteresseerd in de situatie waarin weduwe Jocelyne Moreau terecht is gekomen. Theo Niekus, haar partner, overleed plotseling vóór het definitief ondertekenen van zijn testament. Door deze situatie is zijn wens zijn werk openbaar te maken en zijn huis na te laten aan het Anna Cornelis Fonds in gevaar gekomen.
Fotos: Daphne van Duivenboden
Zaaknummer 683474 KG ZA 20-400 / Rechtbank Amsterdam
Het is vandaag 5 juni. Vandaag precies is Theo 8 maanden geleden plotseling gestorven.
We zouden een dag later vertrekken naar Albanië waar wij uitgenodigd waren als jury bij een filmfestival. Het was zaterdag 5 oktober. Ik kwam terug van mijn werk en vond Theo een paar minuten voor 6, zonder hartslag dwarsliggend op de grond in zijn werkkamer.
Na lange reanimatie pogingen door verschillende buren en daarna het ambulance team, werd Theo overleden verklaard.
Ik kwam vanaf dat moment in een kolk terecht waarin ik probeerde helder te blijven, bij mijn gevoel te blijven en tegelijkertijd me staande te houden. Ik was in schok, kon niet meer eten, niet meer slapen. En ik had tijd nodig...
De tijd die ik nodig had om afscheid van Theo te nemen is door zijn broers en zussen mij niet gegund geweest. Mijn behoefte was aan tijd met Theo opgebaard thuis, mijn behoefte was de uitvaart en de crematie over 2 dagen te verspreiden. Maar mijn wensen werden door de familie als egoïstisch bestempeld.
Ik moest de uitvaart uitvoeren die ze zelf in gedachten hadden. Ze hebben mij de uitvaart laten regelen & betalen onder hun voorwaarde.
Een paar weken later op 10 november zouden we met de familie bij ons thuis rond te tafel gaan zitten om de zaken ‘transparant’ te maken. Ik had Frank, een van onze dierbare vrienden, gevraagd om bij het gesprek aanwezig te zijn. Toen Leonard hoorde dat een van ons vrienden bij het gesprek aanwezig zou zijn, werd mijn behoefte op dat moment opnieuw van tafel geveegd en het gesprek geannuleerd.
En toen begreep ik pas, wat er al die jaren gaande was geweest en waarom Theo weinig behoefte had aan contact met zijn broers en zussen. Theo zelf was al die jaren in hun ogen egoïstisch geweest doordat hij niet deed wat van hem verwacht werd en alleen deed waar hij precies zelf zin in had. Toen begreep ik pas in zijn volle omvang alle pogingen van de familie om macht op Theo uit te oefenen en de afkeuring van in hun ogen egoïstisch gedrag.
Theo had zijn eigen weg gekozen (maar misschien had de weg hem gekozen en kon hij gewoon niet anders?) Theo wilde schilderen. Theo wilde fotograferen. Hij had een diepe loyaliteit aan de wereld van de verbeelding en aan zijn innerlijke stem. Hij nam zijn kunstenaarschap heel serieus. Zijn hele leven lang heeft Theo keihard gewerkt om zijn visie te bewerkstelligen.
Theo en ik waren heel verschillend en hadden soms veel strijd, maar waar we het altijd met elkaar eens waren en wat voor ons beide heel belangrijk was, was fotografie. En omdat we geen kinderen hebben, ontstond op gegevens moment de vraag wat er zou gebeuren met het huis als we allebei er niet meer zouden zijn.
Theo was anderhalf jaar voor zijn overlijden stap voor stap een testament bij een notaris bezig vorm te geven waarin hij het huis na mijn overlijden na zou laten aan een Stichting die hem in het verleden veel gesteund heeft. Hij wilde dat andere fotografen daarmee geholpen zouden kunnen worden. Deze testament is helaas niet tijdig ondertekend en daardoor zijn, zijn broers en zussen erfgenaam geworden van het huis en van zijn werk.
Dit wilde Theo zeker niet!!!
Ik wil in een bodem procedure aantonen wat wél de bedoeling was. Ik wil aantonen dat ik zijn werk & zijn wensen goed ken en de wegen weet om zijn werk de aandacht te geven die het verdient en daardoor de enige die deze verantwoordelijkheid serieus op zich kan nemen.
De respectloze en harteloze manier waarop de broers en zussen van Theo met Theo’s wens omgaan bewijst dat de broers en zussen niet de intentie hebben de wens van Theo na te leven en bewijst dat de nalatenschap van Theo in verkeerde handen dreigt te vallen. Het is mijn plicht alles te doen waar Theo recht op heeft en ook waar Stichting Fonds Anna Cornelis recht op heeft.
Jocelyne Moreau
(partner/weduwe Theo Niekus – fotograaf/filmmaker)
We zouden een dag later vertrekken naar Albanië waar wij uitgenodigd waren als jury bij een filmfestival. Het was zaterdag 5 oktober. Ik kwam terug van mijn werk en vond Theo een paar minuten voor 6, zonder hartslag dwarsliggend op de grond in zijn werkkamer.
Na lange reanimatie pogingen door verschillende buren en daarna het ambulance team, werd Theo overleden verklaard.
Ik kwam vanaf dat moment in een kolk terecht waarin ik probeerde helder te blijven, bij mijn gevoel te blijven en tegelijkertijd me staande te houden. Ik was in schok, kon niet meer eten, niet meer slapen. En ik had tijd nodig...
De tijd die ik nodig had om afscheid van Theo te nemen is door zijn broers en zussen mij niet gegund geweest. Mijn behoefte was aan tijd met Theo opgebaard thuis, mijn behoefte was de uitvaart en de crematie over 2 dagen te verspreiden. Maar mijn wensen werden door de familie als egoïstisch bestempeld.
Ik moest de uitvaart uitvoeren die ze zelf in gedachten hadden. Ze hebben mij de uitvaart laten regelen & betalen onder hun voorwaarde.
Een paar weken later op 10 november zouden we met de familie bij ons thuis rond te tafel gaan zitten om de zaken ‘transparant’ te maken. Ik had Frank, een van onze dierbare vrienden, gevraagd om bij het gesprek aanwezig te zijn. Toen Leonard hoorde dat een van ons vrienden bij het gesprek aanwezig zou zijn, werd mijn behoefte op dat moment opnieuw van tafel geveegd en het gesprek geannuleerd.
En toen begreep ik pas, wat er al die jaren gaande was geweest en waarom Theo weinig behoefte had aan contact met zijn broers en zussen. Theo zelf was al die jaren in hun ogen egoïstisch geweest doordat hij niet deed wat van hem verwacht werd en alleen deed waar hij precies zelf zin in had. Toen begreep ik pas in zijn volle omvang alle pogingen van de familie om macht op Theo uit te oefenen en de afkeuring van in hun ogen egoïstisch gedrag.
Theo had zijn eigen weg gekozen (maar misschien had de weg hem gekozen en kon hij gewoon niet anders?) Theo wilde schilderen. Theo wilde fotograferen. Hij had een diepe loyaliteit aan de wereld van de verbeelding en aan zijn innerlijke stem. Hij nam zijn kunstenaarschap heel serieus. Zijn hele leven lang heeft Theo keihard gewerkt om zijn visie te bewerkstelligen.
Theo en ik waren heel verschillend en hadden soms veel strijd, maar waar we het altijd met elkaar eens waren en wat voor ons beide heel belangrijk was, was fotografie. En omdat we geen kinderen hebben, ontstond op gegevens moment de vraag wat er zou gebeuren met het huis als we allebei er niet meer zouden zijn.
Theo was anderhalf jaar voor zijn overlijden stap voor stap een testament bij een notaris bezig vorm te geven waarin hij het huis na mijn overlijden na zou laten aan een Stichting die hem in het verleden veel gesteund heeft. Hij wilde dat andere fotografen daarmee geholpen zouden kunnen worden. Deze testament is helaas niet tijdig ondertekend en daardoor zijn, zijn broers en zussen erfgenaam geworden van het huis en van zijn werk.
Dit wilde Theo zeker niet!!!
Ik wil in een bodem procedure aantonen wat wél de bedoeling was. Ik wil aantonen dat ik zijn werk & zijn wensen goed ken en de wegen weet om zijn werk de aandacht te geven die het verdient en daardoor de enige die deze verantwoordelijkheid serieus op zich kan nemen.
De respectloze en harteloze manier waarop de broers en zussen van Theo met Theo’s wens omgaan bewijst dat de broers en zussen niet de intentie hebben de wens van Theo na te leven en bewijst dat de nalatenschap van Theo in verkeerde handen dreigt te vallen. Het is mijn plicht alles te doen waar Theo recht op heeft en ook waar Stichting Fonds Anna Cornelis recht op heeft.
Jocelyne Moreau
(partner/weduwe Theo Niekus – fotograaf/filmmaker)
Abonneren op:
Posts (Atom)