Het is vandaag 5 juni. Vandaag precies is Theo 8 maanden geleden plotseling gestorven.
We zouden een dag later vertrekken naar Albanië waar wij uitgenodigd waren als jury bij een filmfestival. Het was zaterdag 5 oktober. Ik kwam terug van mijn werk en vond Theo een paar minuten voor 6, zonder hartslag dwarsliggend op de grond in zijn werkkamer.
Na lange reanimatie pogingen door verschillende buren en daarna het ambulance team, werd Theo overleden verklaard.
Ik kwam vanaf dat moment in een kolk terecht waarin ik probeerde helder te blijven, bij mijn gevoel te blijven en tegelijkertijd me staande te houden. Ik was in schok, kon niet meer eten, niet meer slapen. En ik had tijd nodig...
De tijd die ik nodig had om afscheid van Theo te nemen is door zijn broers en zussen mij niet gegund geweest. Mijn behoefte was aan tijd met Theo opgebaard thuis, mijn behoefte was de uitvaart en de crematie over 2 dagen te verspreiden. Maar mijn wensen werden door de familie als egoïstisch bestempeld.
Ik moest de uitvaart uitvoeren die ze zelf in gedachten hadden. Ze hebben mij de uitvaart laten regelen & betalen onder hun voorwaarde.
Een paar weken later op 10 november zouden we met de familie bij ons thuis rond te tafel gaan zitten om de zaken ‘transparant’ te maken. Ik had Frank, een van onze dierbare vrienden, gevraagd om bij het gesprek aanwezig te zijn. Toen Leonard hoorde dat een van ons vrienden bij het gesprek aanwezig zou zijn, werd mijn behoefte op dat moment opnieuw van tafel geveegd en het gesprek geannuleerd.
En toen begreep ik pas, wat er al die jaren gaande was geweest en waarom Theo weinig behoefte had aan contact met zijn broers en zussen. Theo zelf was al die jaren in hun ogen egoïstisch geweest doordat hij niet deed wat van hem verwacht werd en alleen deed waar hij precies zelf zin in had. Toen begreep ik pas in zijn volle omvang alle pogingen van de familie om macht op Theo uit te oefenen en de afkeuring van in hun ogen egoïstisch gedrag.
Theo had zijn eigen weg gekozen (maar misschien had de weg hem gekozen en kon hij gewoon niet anders?) Theo wilde schilderen. Theo wilde fotograferen. Hij had een diepe loyaliteit aan de wereld van de verbeelding en aan zijn innerlijke stem. Hij nam zijn kunstenaarschap heel serieus. Zijn hele leven lang heeft Theo keihard gewerkt om zijn visie te bewerkstelligen.
Theo en ik waren heel verschillend en hadden soms veel strijd, maar waar we het altijd met elkaar eens waren en wat voor ons beide heel belangrijk was, was fotografie. En omdat we geen kinderen hebben, ontstond op gegevens moment de vraag wat er zou gebeuren met het huis als we allebei er niet meer zouden zijn.
Theo was anderhalf jaar voor zijn overlijden stap voor stap een testament bij een notaris bezig vorm te geven waarin hij het huis na mijn overlijden na zou laten aan een Stichting die hem in het verleden veel gesteund heeft. Hij wilde dat andere fotografen daarmee geholpen zouden kunnen worden. Deze testament is helaas niet tijdig ondertekend en daardoor zijn, zijn broers en zussen erfgenaam geworden van het huis en van zijn werk.
Dit wilde Theo zeker niet!!!
Ik wil in een bodem procedure aantonen wat wél de bedoeling was. Ik wil aantonen dat ik zijn werk & zijn wensen goed ken en de wegen weet om zijn werk de aandacht te geven die het verdient en daardoor de enige die deze verantwoordelijkheid serieus op zich kan nemen.
De respectloze en harteloze manier waarop de broers en zussen van Theo met Theo’s wens omgaan bewijst dat de broers en zussen niet de intentie hebben de wens van Theo na te leven en bewijst dat de nalatenschap van Theo in verkeerde handen dreigt te vallen. Het is mijn plicht alles te doen waar Theo recht op heeft en ook waar Stichting Fonds Anna Cornelis recht op heeft.
Jocelyne Moreau
(partner/weduwe Theo Niekus – fotograaf/filmmaker)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten