Theo is vandaag precies 13 maanden geleden plotseling gestorven. Al bijna 400 dagen word ik s‘ochtends wakker met steeds opnieuw het besef dat hij er niet meer is.
Sinds de eerste minuut sta ik ook in een toestand van extreme alertheid dat rouwen in de weg staat. Ik voel de dreiging van de familie Niekus die mijn leven verder dreigt te ontmantelen.
De familie lijkt tot alles bereid om het eigen financieel gewin. Ze is zelfs bereid zogenaamd ‘bewijzen’ te verzinnen dat Theo mogelijk zich zou gaan bedenken over zijn testament. De familie Niekus beweert dat onze reis naar Albanië bedoeld was als een beproeving in onze relatie.
Daar wil ik het volgende over zeggen:
Theo was gevraagd als jurylid bij een filmfestival in Albanië. Hij wilde me graag meenemen en had mij bij de organisatie als mede-jurylid naar voren gedragen. We verheugden ons erg op deze reis.
De familie beweert dat ik en dierbare vriendin Daphne, die de dagen voor de uitvaart, dag en nacht voor me klaar stond, steeds zouden hebben gezegd de dagen na het overlijden van Theo en de dag van de uitvaart dat de reis naar Albanië een ‘test-case’ zou zijn. Dit woord is mij totaal vreemd. Deze bewoording zou ik nooit in mijn mond nemen.
De waarheid is dat ik de dagen na zijn overlijden veel te veel in een shock was om überhaupt aan Albanië te denken.
De waarheid is ook dat ik teveel bezig was van alles te regelen voor de uitvaart: Theo aankleden en elke dag bezoeken bij het mortuarium, uitnodigingen sturen voor de uitvaart, voor de aankleding en de catering in de kerk zorgen, tot diep in de nacht muziek zoeken voor de uitvaart, tientallen telefoons opnemen met mensen huilend aan de telefoon, interviews voor de krant en mijn eigen toespraak schrijven…. Ik had geen tijd om aan Albanië te denken en laat staan erover te reflecteren hoe het had kunnen zijn.
Onze relatie was zeker heel intens en soms ook ver van harmonieus, maar die heeft ook een versnelling in onze eigen ontwikkeling teweeggebracht. Er was ook sprake van diepe liefde tussen ons. Een gevoel thuis te zijn bij elkaar.
Theo was anderhalf jaar voor zijn overlijden stap voor stap een testament bij een notaris bezig vorm te geven waarin hij het huis na mijn overlijden na zou laten aan een Stichting die hem in het verleden veel gesteund heeft. Helaas stierf Theo voordat hij de laatste hand op zijn testament zou zetten.
De wetgeving rondom testamenten lijkt tot nu toe heel rigide toegepast te zijn. Er lijkt alleen getoetst te worden aan de hand van de aanwezigheid of ontbreken van een handtekening en weinig te worden gekeken naar de omstandigheden en geschiedenis van de betrokkenen.
Ik ben inmiddels een bodemprocedure gestart waarin ik laat zien welke gedachtegoed en plannen Theo had ten opzichte van zijn werk en zijn nalatenschap.
Ik hoop dat deze uitganspunten meegenomen kunnen worden in een besluit dat ten goede komt van het behoud van Theo’s werk en van alle betrokkenen. Het wettelijke gesloten stelsel van de uiterste wil lijkt simpelweg in deze situatie niet het juiste te zijn en geen recht te doen aan alle betrokkenen.
Theo was een pionier en een visionaire. Ik hoop dat zijn geest in deze zaak ook voortleeft en besloten kan worden ten gunste van hem en voor zijn droom.
Jocelyne Moreau (partner/weduwe Theo Niekus – fotograaf/filmmaker)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten